Broodje aap

Een koud kwartier sluip ik met mijn kinderen achter een puber aan op weg naar de supermarkt. Ik houd wel van zo’n cultureel antropologische achtervolging. Mijn kinderen ook. Onze voorganger wordt van top tot teen gescand en systematisch in kaart gebracht. Van die pubers, u kent ze wel. Blik op oneindig, hangende schouders. Hierdoor schuifelen ze als een aap ongecoördineerd door de stad en het leven, lichtelijk verborgen in hun hooded sweater. Dan gebeurt het. Recht voor onze ogen, of beter gezegd onze voeten, rinkel de kinkelt het lege colablikje op de stoep.

Achteloos over de schouder weggeworpen door dezelfde puber, die zonder omkijken hink-stapspringend zijn weg vervolgt. Gelukkig kan ik nog net op tijd mijn kinderen de mond snoeren. Geschrokken door het gesmoorde protest gaat de aap in ene keer als een banaan. Alsjeblieft geen scène, want ik weet precies hoe mijn dienstkloppers reageren op zo’n vergrijp. Maar nu laten we de zondaar voor wat die is en verdwijnt ie snel uit het zicht. Ver van de plaats delict. Dan mag eerst Pom het zeggen. “Ah, dat mag toch niet, mama”, brult hij, terwijl er stoom uit zijn oren komt. Hij is een kind naar mijn hart. Eindelijk een opvoedkundig ding dat beklijft: gij zult geen troep op de stoep werpen. Sem zoekt driftig naar meer. “Zullen we de politie bellen?”. Ook de dochter ziet dat wel zitten. No mercy. Sterker: wo ist die Krimicopter als je ‘m nodig hebt? Voor dit soort wandaden moet je direct met gillende sirenes worden afgevoerd. Achter slot en grendel met enkel wat hompen beschimmeld brood en een kan stinkend rioolwater. Nu vraagt u zich misschien af waarom mijn kinderen zo overdreven reageren. Omdat ze voelen dat de grond te heet onder hun voeten wordt, werken ze intuïtief aan een beter milieu?

Geloof me, ik weet het zeker. Later willen diezelfde apen van pubers als zij kinderen hebben, genieten van kikkers in gifvrij slootwater, in plaats van poelen des verderfs vol plastic flessen, lege chipszakjes, bierblikjes en luierbroekjes. Ze willen dat gezonde zeelucht tintelt in hun neus. Op zondag willen zij picknicken in het groene gras en bloemenkransen maken van madeliefjes. Stel je eens voor dat iedere ouder zijn of haar kinderen probeert bij te brengen dat je geen troep op de stoep gooit. Dan komen we toch al een heel eind?