Sneeuwbaleffect

Dat ene moment, die fractie van een seconde, je moet geluk hebben. En geluk dwing je af. Ja, ja, dat is zo’n uitspraak van een keeper (wie weet nog hoe hij heet?), die ooit Europees kampioen werd. Je vraagt je af wat hij zou hebben gezegd, als ze dat niet zouden zijn geworden. Het geluk dwing je zogezegd af als je het geluk hebt gehad. Even terug naar mijn eerste plannetje. Je moet geluk hebben en dat dwing ik maar wat graag af. Ik ga een patsboem-effect veroorzaken, met de deur in huis vallen en iets doen van: show it baby. Val ik zó op dat ze denken - goh, die willen we, ja, dat is de vrouw waar we altijd al naar op zoek waren. Een female version of the Messiah. Een Ramba die met beide handen een schip met de kracht van een orkaan de juiste kant op stuwt.

Ik blijf het moeilijk vinden, dat geluk afdwingen. Of word ik zo aan het wankelen gebracht door allerlei omcirkelende entiteiten, grensvernauwende nevelen, blikversperrende vergezichten, troebele conjuncties, gefragmenteerde inkijkjes, dat de energiemeter keldert richting realiteit. Hoe nuchter en afstandelijk kan ik de gang van zaken waarnemen? Geluk is een splinter, een pars pro totum, een stukje van het geheel. Hallucinerend tast ik in een brei van het dagelijkse bestaan. Vroeger. Het is alweer een tijdje geleden. Ook zo’n geweldige constatering dat je ouder begint te worden of misschien gewoon wel wat op leeftijd begint te raken. Maar goed, vroeger, kon ik mijn dagen vullen met niets, niks, nul. Leegheid bekleedde mijn existentialistische leventje. Op zoek naar het hogere, ik wilde dichter worden, doolde ik door de straten van Den Haag. Laan van Meerdervoort, Paul Krugerlaan. Ik las Heidegger op het Prins Hendrikplein, ook Kierkegaard en dichtbundels van een hoger allooi, Achterberg en zo. Had ik niet toen op zoek moeten gaan naar zoiets als een droombaan?

Gedreven levenskunstenaar met ballen m/v

Aha, de perfecte match. Ik jaag mijn sollicitatiemail met CV over de elektronische snelweg. Daar vlieg ik door een duizelingwekkend duister dradenstelsel. Onzichtbaar voor het blote oog. Werkervaring, opleiding en competenties. Naam, adres en woonplaats. We bestaan, langs elkaar, jij daar en ik? Ik spreid de weg, ontrol mijn dag vol momenten, fracties van seconden. Ze bibberen sereen. Geluk moet je afdwingen. Dus stoom ik mezelf à la Rambo klaar. Touwtje springen, gewicht heffen, wasbordje kweken. Nee geluk, geluk laat zich niet dwingen. De dingen gaan zoals ze gaan. Je doet je best, zaait wat en oogst als het tijd is. Het lijkt zowaar wel of het sneeuwt. De flonkerende vlokjes schuif ik behoedzaam bij elkaar, ik maak er een paar mooie ballen van en rol ze over de rand.