Gewoon, vergeten

De normaal oh zo vrolijke Larissa schopt haar moeder na de wekelijkse gymles op zaterdagochtend hard tegen het scheenbeen. Haar mama kijkt schuldbewust naar de aanwezige ouders in het gymlokaaltje. Moeder heeft weer eens een keer de sokken van Rissa vergeten. Haar dochter is bovendien na de schop nog lang niet klaar met moeders: “je hebt nu écht mijn hele zaterdag verknald.” Haar moeder zucht diep en kijkt mij aan.

Natuurlijk zit ik geschrokken op het bankje na het voorval. Ik verplaats mijn aandacht naar mijn zoontje Pom: hij huppelt dolgelukkig door de gymzaal. Vandaag hebben ze lekker trampoline gesprongen en dat vindt Pom helemaal geweldig. Bovendien is hij apetrots dat hij kan huppelen. Iets waar we lang op hebben geoefend, net als touwtje springen trouwens. Zoals jullie ongetwijfeld weten, worden op de Vrije School dit soort retro archaïsche kinderactiviteiten gekoesterd. Sterker, ze zijn onderdeel van het lesprogramma. Hinkelen, knikkeren, touwtje springen, huppelen. Leuk om te doen en van essentieel belang voor de motorische ontwikkeling van kinderen. Helemaal in een tijdperk waar televisie kijken en computerspelletjes een bijna demonische aantrekkingskracht hebben op kinderzieltjes. Mijn kinderen, ook verzot op hangen voor de televisie, bevinden zich daarentegen altijd weer in opperste staat van geluk als ze touwtje springen of huppelen. Rudolf Steiner heeft er mooie dingen over gezegd, misschien daarover meer een andere keer. Ondertussen manoeuvreer ik door de dagelijkse praktijk. Een beetje van dit en een beetje van dat. De kinderen mochten bijvoorbeeld kiezen: een piano of een WII. Even bleef het stil, toen schalde oorverdovend driewerf hoera door de woonkamer. Maar waar hebben ze voor gekozen?

Mijn broer heb ik nooit zien touwtje springen

Bizar, plotseling blijkt zoiets vanzelfsprekends als touwtje springen of huppelen helemaal niet zo gemakkelijk voor de huidige generatie kinderen. Zeker de jongens vinden het lastig. Of zouden jongens vroeger ook hebben geworsteld met touwtje springen, maar merkte je daar niks van. Het behoorde bij ons op school dan ook niet tot het lesprogramma. Verder kan ik me nauwelijks herinneren dat mijn broer vroeger ooit touwtje sprong, of huppelde. Hij had een skelter en voetbalde met zijn vriendjes op de stoep. Volgens mij begon hij touwtje springen op zijn achttiende interessant te vinden, nadat hij de film Rocky*  had gezien. Dat was stoer, zo’n bokser die zich in het zweet sprong. Een blauwe maandag heeft ie het volgehouden. Voor mijn zoon Pom bleek het echter lange tijd een verzoeking. Tijdens het hinkelen wankelde daar een blond manneke, tijdens het huppelen ging daar Manke Nelis, om over touwtje springen maar te zwijgen. Ondertussen bleef Pom gewoon lekker lachen en doorgaan met oefenen. Hij is een echte Rocky, die zoon van mij. Tot op een goed moment oma E. op de proppen kwam met de gymles op zaterdagochtend. Nu krap een jaartje later, huppelt Pom iedere zaterdag vrolijk door het gymzaaltje waar ook ik, toen ik vroeger klein was aan de ringen heb gebungeld.

Als ik weer naar Larissa durf te kijken, zit ze met grote huilerige ogen bij haar moeder op schoot. “Kijk, de gymles begint om elf uur”, vertelt haar moeder mij droogjes, “en als we dan een klein uur verder zijn, krijgt Rissa een dip in de bloedsuikerspiegel en flipt ze uit haar gympak. Eigenlijk moet ze dan heel even iets eten en dan gaat het weer.” Maar ook het tussendoortje was haar moeder vergeten, net als de sokken. Ik herken dat wel. Als ik ’s middags de kinderen haal van school en niets te eten meeneem, zit ik met een stel draken opgescheept. Niets is goed en als het tegen zit, krijg ook ik een schop tegen mijn schenen. Ik grabbel in mijn tas en tover een voorverpakte ontbijtkoek tevoorschijn. “Voor noodgevallen”, meld ik. De moeder van Larissa knikt dankbaar en zo waar op het gezicht van de normaal oh zo vrolijke zevenjarige meid, blinkt heel in de verte een lach. Nu, wat denken jullie dat er bij ons in de woonkamer staat? Laat maar weten!

* Rocky is een Amerikaanse film uit 1976, geregisseerd door John G. Avildsen en geschreven door Sylvester Stallone, die tevens de hoofdrol speelt. De film vertelt het verhaal van Rocky Balboa, een onbekende derderangs bokser die de kans krijgt zichzelf te bewijzen door het op te nemen tegen de heersende kampioen zwaargewicht. (Bron: Wikipedia)