Wankel universum
Stel je voor dat er een babywalvisje in je tuin aanspoelt, wat zou je doen? Extra plens water erbij en iedereen uitnodigen via Facebook, Instagram of je Twitteraccount. Vrienden, kennissen, de pers en flinke betalende toeristen van over de hele wereld zullen richting je huis stromen. Want, heb jij weleens gehoord dat er een babywalvisje aanspoelt in een tuin inclusief houthakkershuisje voor de kinderen?
Speciaal voor de gelegenheid maak ik ziltige taart van lamsoren, zongedroogde tomaten en kappertjes (ja, dat is hartstikke lekker en vegetarisch bovendien – we gaan nu natuurlijk geen haaienvinnensoep serveren, ahum, even voor de duidelijkheid, we gaan sowieso geen haaienvinnensoep serveren). Weten jullie overigens hoe groot een babywalvis is? Reusachtig. En hoe zwaar? Een paar ton. Een houthakkershuisje zou zo plat zijn als twintig eurocent en in één klap ben ik verlost van alle klimop die mijn tuin stukje bij beetje verovert. Het gewicht van een babywalvis weet ik van mijn zoon. Hij is namelijk voortdurend op zoek naar antwoorden op de meest waanzinnige vragen. Vragen waar ik soms ook wel een antwoord op zou willen hebben. Hoe komt het bijvoorbeeld dat het lijkt alsof er ieder moment van alles kan gebeuren? In dit wankele universum moet je nergens meer van staan te kijken. Dat is onze nieuwe realiteit.
Zou het daardoor komen, dat ik me voorstel dat er een babywalvisje aanspoelt in mijn tuin? Zoiets krijgt dan vorm in mijn gedachten tegelijk met vele andere ideeën. Dat ik schilderijen maak op doeken van twee bij twee meter. Van donzige kuikens in alle kleuren van de regenboog of vrolijk wit gepoederde padden in rococostijl. Merken jullie het? Ik heb wat met dieren. Ze kunnen zo heerlijk onbekommerd zijn in hun eigen biotoop, ook al is dat dan in een kooitje in ons huis. Kijk bijvoorbeeld naar Billie, onze bijdehante goudhamster die mijn dochter heeft gered uit de dierenopvang. Alwaar de vrijwilligers overigens Billie en enkele honderden lotgenoten wisten te bevrijden uit de klauwen van een louche dierenfokker die de goudhamsters wilde verkopen aan slangenbezitters. Slangen kun je echt verwennen met een goudhamstertje als tussendoortje. Goed, Billie is inmiddels ons dolgelukkige huisdiertje. Maar zijn jullie weleens in een dierenopvang geweest? Eigenlijk een soort dump voor ongewenste huisdieren. Daar staan ze. In krappe ruimten huizenhoog opgestapelde kooien met allerhande knaagdieren. Een wit konijn met rode ogen, lichtgrijze Vlaamse reus met van die lange zachte oren, een nerveus trillende gitzwarte cavia. Met pijn in mijn hart vertrok ik uit de dierenopvang. De mensenwereld is wreed, daar kunnen goudhamsterverslindende ringslangen in geen honderd jaar tegenop.
Hervonden evenwicht
“Mam, in dit boek staan écht alle antwoorden.” Mijn zoon is blij. Zijn grote zus heeft een dikke encyclopedie meegenomen uit de bibliotheek. Trots vertelt hij me dat een vlieg alles ziet. Hoe breed de bek van de krokodil is, de werkelijke hoeveelheid pootjes van een duizendpoot (dat zijn er helemaal geen duizend joh!) en dat er misschien leven is op de planeet Mars. Hij opent het dikke boek op bladzijde 201 en wijst naar de grauwgrijze bol op een plaatje van ons sterrenstelsel. Heel stil hoop ik dat ons wankele universum een nieuw evenwicht hervindt en dat alle babywalvisjes veilig onder moeders vleugels zwemmen in de oceaan. Ik moet er niet aan denken dat er zomaar één in mijn tuin aanspoelt. Maar stel dat…
Speciaal voor de gelegenheid maak ik ziltige taart van lamsoren, zongedroogde tomaten en kappertjes (ja, dat is hartstikke lekker en vegetarisch bovendien – we gaan nu natuurlijk geen haaienvinnensoep serveren, ahum, even voor de duidelijkheid, we gaan sowieso geen haaienvinnensoep serveren). Weten jullie overigens hoe groot een babywalvis is? Reusachtig. En hoe zwaar? Een paar ton. Een houthakkershuisje zou zo plat zijn als twintig eurocent en in één klap ben ik verlost van alle klimop die mijn tuin stukje bij beetje verovert. Het gewicht van een babywalvis weet ik van mijn zoon. Hij is namelijk voortdurend op zoek naar antwoorden op de meest waanzinnige vragen. Vragen waar ik soms ook wel een antwoord op zou willen hebben. Hoe komt het bijvoorbeeld dat het lijkt alsof er ieder moment van alles kan gebeuren? In dit wankele universum moet je nergens meer van staan te kijken. Dat is onze nieuwe realiteit.
Zou het daardoor komen, dat ik me voorstel dat er een babywalvisje aanspoelt in mijn tuin? Zoiets krijgt dan vorm in mijn gedachten tegelijk met vele andere ideeën. Dat ik schilderijen maak op doeken van twee bij twee meter. Van donzige kuikens in alle kleuren van de regenboog of vrolijk wit gepoederde padden in rococostijl. Merken jullie het? Ik heb wat met dieren. Ze kunnen zo heerlijk onbekommerd zijn in hun eigen biotoop, ook al is dat dan in een kooitje in ons huis. Kijk bijvoorbeeld naar Billie, onze bijdehante goudhamster die mijn dochter heeft gered uit de dierenopvang. Alwaar de vrijwilligers overigens Billie en enkele honderden lotgenoten wisten te bevrijden uit de klauwen van een louche dierenfokker die de goudhamsters wilde verkopen aan slangenbezitters. Slangen kun je echt verwennen met een goudhamstertje als tussendoortje. Goed, Billie is inmiddels ons dolgelukkige huisdiertje. Maar zijn jullie weleens in een dierenopvang geweest? Eigenlijk een soort dump voor ongewenste huisdieren. Daar staan ze. In krappe ruimten huizenhoog opgestapelde kooien met allerhande knaagdieren. Een wit konijn met rode ogen, lichtgrijze Vlaamse reus met van die lange zachte oren, een nerveus trillende gitzwarte cavia. Met pijn in mijn hart vertrok ik uit de dierenopvang. De mensenwereld is wreed, daar kunnen goudhamsterverslindende ringslangen in geen honderd jaar tegenop.
Hervonden evenwicht
“Mam, in dit boek staan écht alle antwoorden.” Mijn zoon is blij. Zijn grote zus heeft een dikke encyclopedie meegenomen uit de bibliotheek. Trots vertelt hij me dat een vlieg alles ziet. Hoe breed de bek van de krokodil is, de werkelijke hoeveelheid pootjes van een duizendpoot (dat zijn er helemaal geen duizend joh!) en dat er misschien leven is op de planeet Mars. Hij opent het dikke boek op bladzijde 201 en wijst naar de grauwgrijze bol op een plaatje van ons sterrenstelsel. Heel stil hoop ik dat ons wankele universum een nieuw evenwicht hervindt en dat alle babywalvisjes veilig onder moeders vleugels zwemmen in de oceaan. Ik moet er niet aan denken dat er zomaar één in mijn tuin aanspoelt. Maar stel dat…
Reacties
Een reactie posten