Geen berg te hoog

Die liefdes van mij lijken net de Pyreneeën of Dolomieten en soms de Mount Everest. Hoog en ongenaakbaar. Kwetsbaar en wonderschoon. Op mijn weg door het leven stuit ik bruusk op generatiekloven en grillige puberites. Maar het blijven kinderen. En kinderen, denk maar aan het kind in jezelf, willen niets liever dan een moeder die onvoorwaardelijk van ze houdt. Dus moeders: op naar de top.

Kennen jullie van die stoere kerels met  ritsen tatoeages op hun gespierde bovenarmen? Een doodshoofd in de nek. Heb je die armen weleens van dichtbij bestudeerd, (nee, ik ook niet, maar je komt soms een foto tegen in de krant en dan kun je rustig bekijken wat er allemaal op zo’n arm staat), de kans is groot dat ergens tussen Marilyn Monroe en een tarantula het woord mama is getatoeëerd. Ook al hangen die bikkels ’s nachts de held uit in bar of café, op zondag zitten ze keurig op de bank bij moeders. Met een kopje koffie. Want mama is geweldig. Voor het echter zover is, moeten er vele bergen worden bedwongen en dalen doorstaan. Het is ware beproeving voor menige ouder. Kinderen annex pubers liefdevol door het leven loodsen. Hoewel je stapels boeken kunt lezen en cursussen kunt volgen hoe je communiceert met je puber, het blijft een kwestie van doen. Maar daar waar andere moeders opgelucht adem halen, eindelijk krijgen ze weer tijd voor zichzelf. Eindelijk hoeven ze niet meer zoveel te doen. Dat kind kan het zelf, hij of zij is groot genoeg. Kom ik direct in een tweespalt. Moet ik ze loslaten of zal ik ze nog even een levenlang vasthouden?

Natuurlijk, ik ben het met die moeders eens. Het is heerlijk dat ik mezelf weer kan zien, in plaats van alleen maar moeder zijn die zorgt en geeft. Maar nu ze groter groeien, moet je door één deur met zo’n schijnbaar autonoom functionerend individu dat daar vol bravoure tegenover je staat. Kon je voorheen je kind terecht wijzen en voor straf op de trap zetten als het met zijn handen de spaghetti kneedde tot een boterpotje, of kon je net alsof je boos was vertellen dat je niet met tubes verf kunt basketballen, kom ik straks voor complexe vraagstukken te staan en wil ik dat het weer was zoals vroeger. Die kids van mij vinden het bovendien steeds leuker om juist het tegenovergestelde te doen van dat wat mama vraagt of nog leuker: overdrijven... Het lijkt alsof ze in het geheim daarop patent hebben aangevraagd. Werkelijk waar. Ik hobbel er als een moederkloek achteraan, terwijl zij steeds harder gaan lopen. Goed. Ik zal me geen zorgen maken als ze later thuis komen of naar de bioscoop gaan. Maar, is onze expeditie naar de top nu officieel begonnen?

Samen planten we een vlag

Nu zorgen dat ik niet na een zoveelste beproeving uitgeput in elkaar zak. Of ben ik op een goed moment zover over de grens gegaan dat het reisgezelschap afzonderlijk zijn weg dient te vervolgen? Word ik zo’n ouder die halverwege de expeditie strandt? Onze liefde voor het leven verdampt. Wat rest is een echo uit het verleden die nog altijd rond de bergen galmt. Vroeger was het leuk. Je was zo’n mooie baby, een koddige kleuter, een nieuwsgierige kind. Nu ben je een onuitstaanbare puber die er hele vreemde gewoonten op na houdt. De generatiekloof strekt zich voor ons uit. Dan kun je kiezen: barsten of breken. Of gewoon klimmen, the only way is up. Want als je samen een vlag plant op de top van de hoogste berg, voel je dat diep van binnen. Die liefde voor het leven tussen ouders en kinderen is onverwoestbaar. Maar ik realiseer me dondersgoed dat het niet vanzelf gaat. Je moet bruggen bouwen. Pubers zijn op weg naar volwassenheid. Maar ook ik als ouder moet daar naartoe groeien. Ik ben het eerste aan zet en kijk naar die mensen van mij. Ik luister naar hun muziek op mijn IPod, ik zit op Hyves! en game naar the next level. Alleen die piercing door mijn lip of tatoeage op mijn arm, hou ik als jullie het goed vinden voorlopig als reserve in de tas.