Drijfveer

in de verte staren

naar het klauterende water
golven klimmen spatten uiteen
als werkelijke woorden
stranden op vragen

als stemmen zwijgen
als de dagen lang zijn
en nachten licht blijven
glinsteren zout en zand
op haar lijf
als ze klaar staat
voor vertrek
vraag je: blijf
en reik mij je hand

in de verte staren
naar grote gaten
in torenhoog water
golven oorverdovend
vol schuimige gebaren
haar woorden versplinteren
op onbeantwoorde vragen
gedachten werden vermoord

ongehoord

als de nachten duister zijn
en overdag donker blijft
missen voorwaarts
zoekende zielen elkaar
voor altijd dobberen ze daar
waar wolken lichtcirkels dichten