Opvoeden: kunst of queeste

Tegenwoordig lig ik iedere avond gevloerd op de bank. De donkere dagen eisen hun tol en ik loer elke ochtend naar de gitzwarte hemel. Nee, het grote licht laat nog even op zich wachten. Dus blijft ook mijn energiepeil onder het gewenste niveau. Zo tegen eind januari, begin februari vraag ik me af of het nu makkelijker wordt of moeilijker met de kinderen. Ik zie dat ze groter groeien. Ze worden steeds meer een autonoom functionerend individu, voorzien van nieuwe gebieden die ik als moeder mag ontdekken. Maar waar sta ik in dat onontgonnen gebied?

Opvoeden heeft iets van een zoete uitputtingsslag. Onbeschrijfelijk is het gevoel, vandaar dat het riekt naar kunst. Staande voor een schilderij van Barnett Newman kun je er weinig over zeggen, je voelt er des te meer bij. Misschien dat daarom sommigen zo extreem reageerden op zijn Who’s afraid of red, yellow and blue. Vreemd genoeg lijkt het wel of je dezelfde soort reactie steeds vaker tegenkomt bij vaders en moeders. Voor hen veranderde de opvoedkunst in een helse zoektocht. De kunst van het opvoeden is immers dat je zoveel moet op meerdere niveaus. Eten en slapen redden ouders nog wel. Hoewel je daar soms al je vraagtekens bij kunt plaatsen met het groeiende aanbod magnetronmaaltijden, veelvuldig bezochte fastfoodketens en chagrijnige kinderen die te laat naar bed gaan. Maar daarnaast moet er nog zoveel meer, waardoor ouders in een labyrint terecht komen. Het moet zinvol, betrokken en pedagogisch verantwoord.

Ergo, dat opvoeden moet beter. Anders krijg je allerlei instanties aan je deur die je graag willen helpen, nadat je bergen formulieren over het reilen en zeilen van je gezin hebt ingevuld. Daarna moet het in tienvoud naar nog meer instanties die meekijken en vervolgens zullen de betrokkenen zich beraden welke koers ingezet wordt. Maar helaas, je raakt steeds verder verdwaald in het doolhof en kunt met geen mogelijkheid de uitgang meer vinden. Opvoeden is een zoektocht naar het wezen van je kinderen, maar ook naar jezelf als ouder of simpelweg naar jezelf als mens. Dat maakt opvoeden een kunst op zichzelf. For better of for worse en bij voorkeur met een heldere

Ergens onderweg zijn ouders zichzelf kwijtgeraakt

routebeschrijving in de hand of kunnen we een GPS bemachtigen? Als je ziet hoe goed die kids daarmee kunnen manoeuvreren, hoef ik alleen maar vertrouwen te hebben en te kijken naar vandaag. Hoe wreed dat er toch heel wat ouders zijn die dat vertrouwen volledig kwijt raken. Tastend in het duister zijn ze ergens onderweg zichzelf kwijtgeraakt en dat terwijl ze het allemaal zo goed bedoelden. Je leest er bijna dagelijks over in de krant. Bij de vele instanties worden ze overspoeld en het is slechts een kwestie van tijd voor er weer ouders tot een wanhoopsdaad besluiten. Ze kunnen de torenhoge hypotheek nauwelijks betalen, de kinderen vormen een obstakel in hun leven, eigenlijk hadden ze het allemaal anders gewild.

Ik speur de donkere ochtendhemel af, in de hoop dat ik een schijnsel zie. Dat grote licht moest maar eens snel gaan stralen.