Stilte SVP

Zou het toeval zijn of een willekeurige samenloop van omstandigheden? De optelsom der toevalligheden, kwantumfysica, numerologie of een typisch geval van collectief bewustzijn. Plotsklaps, zonder dat ze het van elkaar wisten, kiezen enkele toegewijde fulltime moeders voor een weekendje weg. Na jarenlang zwoegen, zorgen en zichzelf wegcijferen, zijn ze het zat. Het is tijd voor een radicale switch! Hoewel voor even, maar hopelijk met het gewenste effect: oeverloze sereniteit.

De oermoeders sluipen er tussenuit, zonder al te veel bombarie, en laten vaderlief de verzorgingstaken waarnemen. Zo gaat er één tien dagen wandelen op het met groen overgoten eiland Lagomera, vliegt de ander voor een maand naar Amerika en koerst weer een ander richting Belgische Ardennen. Helemaal alleen kamperen op een natuurcampinkje - vuurtje stoken, zware kost lezen. Carry van Bruggen, Marilyn French en de nieuwe van Oriana Fallaci. Ik begrijp wat hen beweegt. Gek word je van het huiselijke geregel, het zwaar op de proef gestelde engelengeduld en gesjouw met de wekelijkse boodschappen, oud papier of lege flessen. Het is net als met een elastiekje. De rek gaat er op een gegeven ogenblik uit. Wat blijft is dat je hunkert naar een bodemloze put vol tijd voor jezelf. De honger naar rust en ruimte knaagt een gat in je geest. Tollend draai je in een vicieuze cirkel op zoek naar een minuutje niks. Al is het alleen om aan je kleine teen te frutselen. Rust en ruimte voor jezelf. Het zijn verlangens die je in de koelkast plaatste. Kil staart het je in de ogen en dat breekt je na een aantal jaren op. Twijfels hameren symptomatisch op je kop. Wil ik wel moeder zijn of verlang ik naar een rijk bestaan als graaiend bestuurslid? Zonder scrupules. Natuurlijk had ik ervoor kunnen kiezen de kinderen fulltime onder te brengen in een kinderdagverblijf, bij de nanny of au pair. Alle dagen hard werken en weldadig carrière maken. Ik heb het (en met mij die collega-moeders) nagelaten. Waarom eigenlijk?

Die eerste stapjes waren voor mij bestemd

Zwanger van mijn eerste kindje bezocht ik een crèche. Ik ontmoette er leidsters om te zoenen, maar ook jonge meiden geurend naar goedkope parfum en sigarettenrook. Bevangen door hinderlijk rondvliegende hormonen realiseerde ik me, dat ik zelf mijn kind wilde opvoeden. Die eerste stapjes waren voor mij bestemd, niet voor de meiden van het kinderdagverblijf. Ik wilde iedere minuut beleven met dit tere schepseltje. Dat rijke bestaan als bestuurslid zou nog wel komen… Maar dat een baby zoveel energie oplepelt, hebben ze toen verzwegen. Gelukkig maar. Op zich betekent het een waardevolle levensles, toch zit ik er een derde kind later volledig door. Ook ik verlang naar een weldadig weekendje weg. Bovendien lonkt het idee van alle dagen hard werken en een volprezen carrière. Ik koester de luttele seconden rust die zienderogen toenemen, naarmate de kinderen groter groeien. Ondertussen sluimert de vraag: zou ik er ook even helemaal tussenuit moeten? Misschien, maar ik huiver nu al voor de terugkeer.

Waar is dat lieflijke lijfgeurtje?

Zo’n weerzien op Schiphol als je gezin je komt halen. Daar staat de echtgenoot met een stel jengelende kids vol snottebellen. Onwennig staren ze je aan: daar is mama, onze mama. Op mijn wang belanden wat plakkerige zoenen. Ik snuffel aan mijn schatten en deins terug. Ze ruiken vreemd. Waar is dat lieflijke lijfgeurtje dat mij met hen verbindt? Het komt terug, langzaam, na een week flink moederen (zonder tijd voor mezelf) kleeft het weer aan ze. De zilte zoete mamageur. Nee, laat mij oermoeder zijn. Ik heb een glansrijk bestaan, ik werk alle dagen keihard, bezit een meer dan weldadige carrière. En voortaan schreeuw ik het uit als de drukte mij in volle vaart overvalt: nu even stil allemaal!